Trzeba przyznać, że architektura romantyczna właściwie nie wykształciła swojego własnego, oryginalnego stylu. Tym, co zasługuje jednak na wyróżnienie mówiąc o stylu romantycznym jest historyzm, a zwłaszcza zafascynowanie gotykiem, a także renesansem.

Powielanie tych tradycyjnych wzorców przed kolejne pokolenia nosi nazwę, odpowiednio: neogotyk oraz neoklasycyzm. Można powiedzieć, że romantyzm był w pewnym stopniu afektywny.

Lubował się w różnego rodzaju sztuczkach i efektach. W tym okresie powiązano na przykład, dosyć zresztą umiejętnie, architekturę z pejzażem, a także wprowadzono budowle, które nie tyle miały być funkcjonalne, co przenosić ich odbiorcę w fascynujący, estetyczny oraz pełen emocji świat przygody.

Nie ustalono też konkretnych wymogów dotyczących stylu, toteż dzieła były tworzone zgodnie z zamysłem autora, nie ograniczając jego wizji, ani wyobraźni. Należało jedynie zachować pewien wyraz, będący specyficznym elementem budowli.

Warto zwrócić uwagę na to, iż wiele ścian budowli romantycznych było celowo postarzanych. Zdobiono je również malowidłami przedstawiającymi przodków.

Całe budynki były w tamtych czasach stylizowane na klimatyczne ruiny. Patrząc na dobytek pozostawiony przez romantyków w Europie, nie sposób nie zwrócić uwagi na takie obiekty, jak: budynek Parlamentu, czy Kościół Najświętszej Marii Panny w Budapeszcie, niemiecka Katedra w Kolonii, Teatr Dworski w Dreźnie, Reichstag w Berlinie, Pałac Westminsterski w Anglii, British Museum, czy Pałac Królewski w Brighton.

architekci poznań www.language-consulting.pl